بسم رب الحسین
یا حسین(ع)
قلم میگردد به دور نام زیبای حسین
سر می گذارد به گوشه ای از دفتر دل
تا سیراب شود از آستانِ حسین
دوان دوان اشک ها را راهی میکند سوی کربلای حسین
می نویسد آسمان عشق میبیند دوری و فراقِ حسین
می نگارد درد های خویش می رسد به عباسِ حسین
می گوید ز حسرت زیارت تا امضا شود اذن دخولش ز کرمِ حسین
نفس نمی کشد دگر...پایان پذیرفت جوهر آهش
توانِ دوری ندارد...
نذر کرده فرش دلش را پهن کند در بین الحرمینِ حسین
تسبیح نگاهش را تبرک کند با شش گوشه ِ حسین
بی تاب است ،بی تاب روی حسین
آتشی به پا کرد کج ویرانه ی دل
زخمی شد صفحه های زندگی اش
نشسته است به انتظار،این دلِ بیقرار...
ارباب آیا شود نام من هم شود حسینی؟
قلمِ دل با نام ِ حسین آرام می گیرد...
حسین آرام جانم...
پی نوشت:
اللهم ارزقنا زیارت الحسین والائمة علیهم السلام فی الدنیا
و شفاعتهم فی الآخره وزدنا محبتهم
اظهر
